Opłata wynosi 1% ceny sprzedaży netto w przypadku zbywania urządzeń re- prograficznych oraz 3% tej ceny w pozostałych przypadkach. Stawka ta ma zostać ujednolicona poprzez jej określenie na 3%.

Opłaty z art. 20 ustawy pobierają cztery organizacje zbiorowego zarządzania. Opłaty od urządzeń reprograficznych przekazywane są w całości Stowarzyszeniu Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych. Natomiast pozostałe opłaty przekazywać należy w trzech częściach następującym organizacjom w odpowiedniej proporcji, tzn.: 1) Stowarzyszeniu Autorów ZAiKS w połowie 2) Stowarzyszeniu Artystów Wykonawców Muzyki Rozrywkowej w jednej czwartej, podobnie jak 3) Związkowi Producentów Audio-Video – również w jednej czwartej.

Podczas gdy dyspozycje umowne w zakresie prawa autorskiego i praw pokrewnych leżą w gestii wszystkich podmiotów wyłącznie uprawnionych, czyli osób fizycznych oraz osób prawnych, instytucja testamentu może być wykorzystywana wyłącznie przez osoby fizyczne. W przypadku osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej ustanie ich bytu prawnego powoduje skutki określone w odrębnych przepisach, takich jak np. Prawo upadłościowe czy Kodeks spółek handlowych, odnoszące się do likwidacji majątku spółek prawa handlowego itp.

Poza tym twórca lub artysta wykonawca ma możliwość domagania się przy zawi-nionym działaniu naruszyciela odszkodowania, oczywiście tylko w razie zaistnienia konkretnej szkody. Ubieganie się o jej naprawienie uzależnione jest od udowodnienia wystąpienia w danej sytuacji ogólnych ustawowych przesłanek, skonkretyzowanych w art. 415 KC, wyznaczającym kierunek odpowiedzialności deliktowej.

– oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imiona i nazwiska lub nazwy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników

– oznaczenie rodzaju pisma, a gdy jest to dalsze pismo w sprawie – także oznaczenie sygnatury akt

– osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przyto-czonych okoliczności (w odniesieniu do konkretnych okoliczności, a nie ogólnie na całość podanych w piśmie okoliczności)

Normalny bieg procesu cywilnego może zostać zatamowany na skutek różnych zdarzeń mających najczęściej charakter przejściowy, gdyż ich wpływ na postępowanie może zostać następnie usunięty przez określone czynności procesowe sądu lub strony. W takiej sytuacji dochodzi do zawieszenia postępowania, które nie niweczy celu procesu, jakim jest merytoryczne rozpoznanie sprawy. Gdy jednak powyższe zdarzenia mają charakter trwały i ostateczny, a więc wymieniony cel procesu nie może zostać osiągnięty, zawieszenie postępowania prowadzi do jego umorzenia.

Jeżeli zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy wydaje przewodniczący wydziału, który sam w niej nie uczestniczy, powinien wyznaczyć imiennie właściwy skład sądu, a więc przewodniczącego, w wypadku zaś składu trzech sędziów zawodowych – wyznaczyć ich ze wskazaniem sędziego sprawozdawcy. Przestrzegać przy tym należy zasady, aby w toku załatwiania sprawy zmiana składu orzekającego, w szczególności sędziego sprawozdawcy, zdarzała się wyjątkowo (i 64 reg.).

Postępowanie zabezpieczające ma charakter pomocniczy w stosunku do postępowania rozpoznawczego ma ono na celu zabezpieczenie wykonalności orzeczenia merytorycznego, jakie ma zostać wydane. Postępowanie zabezpieczające toczy się jednocześnie z postępowaniem rozpoznawczym, także podczas jego zawieszenia, albo może je poprzedzać (art. 179 § 3 i art. 734 k.p.c.). Zabezpieczenie powództwa może nastąpić w toku całego postępowania rozpoznawczego aż do jego zakończenia, również w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi o wznowienie postępowania najczęściej jednak następuje ono zaraz po wszczęciu sprawy (art. 733 k.p.c.).

Akta sprawy nieprocesowej dostępne są dla wszystkich uczestników postępowania. Ponadto przewodniczący powinien zezwolić na udostępnienie akt każdemu, kto dostatecznie usprawiedliwi potrzebę ich przejrzenia (gdy np. wynik sprawy może dotyczyć praw danej osoby, a więc i przemawiać za wzięciem przez nią udziału w sprawie). Na tych samych zasadach przewodniczący zezwala na sporządzenie oraz otrzymywanie odpisów i wyciągów z akt (art. 525 k.p.c.).

Dowodem doręczenia pisma i daty, w której doręczenie nastąpiło, jest potwierdzenie odbioru pisma (art. 142 k.p.c.) polegające na własnoręcznym pokwitowaniu przez adresata z podaniem miejscowości i daty. Jeżeli zaś odbierający nie chce lub nie może tego uczynić, organ doręczający sam oznacza miejscowość, datę i przyczynę braku podpisu adresata, stwierdzając to swoim podpisem. Stwierdzenie takie nie jest jednak wyłącznym dowodem i dopuszczalne jest udowodnienie, że doręczenie zostało dokonane inaczej (np. w innej dacie). Poza tym sąd jest zobowiązany sprawdzić prawidłowość relacji organu doręczającego, gdy jej treść nasuwa podejrzenie, że nie odpowiada ona rzeczywistości.

Sędzia w sprawowaniu swego urzędu jest niezawisły i podlega tylko ustawom (art. 52 Konstytucji RP, art. 48 u.s.p.). Zasada niezawisłości sędziowskiej stanowi gwarancję sądowego wymiaru sprawiedliwości i podkreśla zarazem wyodrębniony, szczególny charakter sądów powszechnych jako organów państwa, których działalność ma urzeczywistniać na drodze przymusu przepisy prawne kształtujące różne dziedziny życia społecznego.

W procesie, do chwili doręczenia pozwanemu pozwu, sąd powinien z urzędu wziąć pod uwagę wszystkie podstawy swej niewłaściwości, a więc zarówno tzw. niewłaściwość nieusuwalną (obejmującą wypadki, w których umowa prorogacyjna jest niedopuszczalna), jak i tzw. niewłaściwość usuwa Iną (obejmującą wypadki, w których sąd mógłby być właściwy w danej sprawie na podstawie wymienionej umowy). W każdym stanie sprawy sąd z urzędu bierze pod rozwagę niewłaściwość nieusuwalną, natomiast niewłaściwość usuwalną tylko na zarzut pozwanego zgłoszony i należycie uzasadniony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy (art. 200 § 1, art. 202 k.p.c.). Dotyczy to jednak bezpośrednio tylko postępowania przed sądem pierwszej instancji, ponieważ w postępowaniu odwoławczym ma zastosowanie szczególne uregulowanie (art. 381, 393 § 2 k.p.c.), które występuje także w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania (art. 412 § 2 k.p.c.).

Istotną treść powództwa stanowi roszczenie procesowe, na które składa się dokładnie określone żądanie (żądanie pozwu), zindywidualizowane przez podanie uzasadniających je okoliczności faktycznych (podstawa powództwa). Oznaczenie przez powoda roszczenia procesowego wyznacza w zasadzie przedmiot rozpoznania sądu, który tylko wyjątkowo może wyjść poza niego. Powód zaś – w określonych warunkach – może zmienić swoje żądanie, co pociągnie za sobą zmianę przedmiotu rozpoznania sprawy.

Gdy pozwany wnosi odpowiedź na pozew, powinien przed wdaniem się w spór, a więc pod rygorem utraty prawa późniejszego zgłoszenia, podnieść i należycie uzasadnić zarzut niewłaściwości usuwalnej sądu, zarzut istnienia zapisu na sąd polubowny oraz zarzut niezgodnego z prawem lub stanem faktycznym oznaczenia przez powoda wartości przedmiotu sporu (art. 25 § 2, art. 202 k.p.c.). Powyższy termin prekluzyjny obowiązuje rygorystycznie, a więc również wtedy, gdy pozwany dopiero po wdaniu się w spór co do istoty sprawy powziął informację o istnieniu przesłanki faktycznej do zgłoszenia któregoś z wymienionych zarzutów.

Sąd obowiązany jest z urzędu czuwać nad tym, aby w sprawie występowały wszystkie osoby zainteresowane dla zapewnienia pełnej skuteczności orzeczeniu kończącemu postępowanie. Jeżeli okaże się, że osoba taka nie jest uczestnikiem, należy ją wezwać do udziału w sprawie (np. łącznie z zawiadomieniem o najbliższym posiedzeniu), przy czym przez samo wezwanie staje się ona uczestnikiem. Stwierdzenie, że nie jest zainteresowana w sprawie osoba występująca już w charakterze uczestnika albo domagająca się dopuszczenia jej do udziału w sprawie w tym charakterze, wymaga wydania przez sąd postanowienia o odmowie. W razie potrzeby wyznaczenia kuratora do zastępowania zainteresowanego, którego miejsce pobytu nie jest znane, następuje to z urzędu.