Wniosek o postępowanie

Natomiast na wniosek którejkolwiek ze stron sąd powinien podjąć postępowanie w następujących wypadkach:

– gdy postępowanie zostało zawieszone na wniosek spadkobiercy – po złożeniu oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku albo po upływie terminu do złożenia takiego oświadczenia

– w razie zawieszenia na wniosek obu stron albo wskutek niestawiennictwa – nie wcześniej niż po upływie trzech miesięcy od zawieszenia, jeżeli strony we wniosku o zawieszenie nie oznaczyły dłuższego terminu (art. 181 k.p.c.).

Zawieszenie postępowania na zgodny wniosek stron nie wyłącza odmowy podjęcia tego postępowania, jeżeli wystąpiła inna przyczyna zawieszenia przewidziana w kodeksie. O zawieszeniu i podjęciu postępowania, a także o odmowie zawieszenia lub podjęcia postępowania sąd orzeka postanowieniem, które może zostać wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 183 k.p.c.). Również w wypadku zawieszenia postępowania z mocy samego prawa sąd powinien wydać postanowienie (ma ono charakter deklaratywny), ponieważ przesłanki zawieszenia mogą być sporne między stronami, a prawidłowość ich stwierdzenia podlega kontroli sądu drugiej instancji. Postanowienie działa tutaj z mocą wsteczną, należy w nim zatem wymienić chwilę powstania zdarzenia będącego przyczyną zawieszenia. Natomiast z chwilą wydania postanowienia o podjęciu postępowania (a nie wtedy już, gdy ustała przyczyna zawieszenia) lub umorzenia postępowania kończy się okres zawieszenia.

Pewnej modyfikacji wymagają reguły zawieszenia postępowania w odniesieniu do spraw nieprocesowych. Przede wszystkim nie można zawiesić postępowania w razie niestawiennictwa wnioskodawcy na rozprawę (art. 513 k.p.c.), a w razie śmierci uczestnika – nie zawsze konieczne jest