Odmowę lub niemożność podpisania stwierdza się w protokole (art. 238 k.p.c.)

Od posiedzenia jawnego w danej sprawie, wyznaczonego ewentualnie na rozprawę, odróżnienia wymaga nazwa „posiedzenie”, którą zamiennie z nazwą „sesja” używa się na określenie kilku lub kilkunastu posiedzeń jawnych (rozpraw) wyznaczonych jednego dnia w tej samej sali, przed tym samym składem sądzącym. Przez pojęcie „posiedzenie niejawne” rozumie się także potocznie kilka lub kilkanaście posiedzeń niejawnych w różnych sprawach wyznaczonych w danym dniu, a podlegających rozpoznaniu przez ten sam skład sądu (czasami – zwłaszcza w sądzie drugiej instancji – łącznie z posiedzeniem jawnym).

Na posiedzeniu jawnym, jak również na posiedzeniu niejawnym (patrz np. art. 275 k.p.c.) sąd wydaje postanowienia w przedmiocie skazania strony, świadka, biegłego lub osoby trzeciej na grzywnę oraz zastosowania wobec świadka środków przymusu osobistego w celu wymuszenia odpowiedniego zastosowania się danej osoby do poleceń sądu (np. nieutrud- niania postępowania dowodowego – art. 251 i 274 k.p.c.), a także wydaje postanowienie o uchyleniu tego rodzaju środków, które wymagają odróżnienia od środków i kar o charakterze ściśle porządkowym, stosowanych przez przewodniczącego lub sąd na rozprawie.

Jeżeli w sprawie małżeńskiej strona wezwana do osobistego stawiennictwa nie stawi się bez usprawiedliwionych powodów na posiedzenie, sąd może skazać ją na grzywnę (według przepisów o karach za niestawiennictwo świadka), nie może jednak nakazać przymusowego sprowadzenia jej do sądu (art. 429 k.p.c.).