Celem ich ustanowienia jest nie tyle eliminacja zasady swobody umów, pozwalającej na elastyczne ustalanie wynagrodzeń, co raczej wyznaczenie pewnego minimum, poniżej którego zejść nie można. Ma to chronić twórców i artystów wykonawców zarówno przed wyzyskiem ze strony nabywców praw majątkowych lub licencjobiorców, jak i przed nierzetelnością reprezentujących ich interesy organizacji zbiorowego zarządzania, które powinny dbać o odpowiednio wysoki poziom negocjowanych wynagrodzeń oraz o sprawne przekazywanie uzyskanych z zarządzania kwot osobom wyłącznie uprawnionym. Gwarancją tej ochronnej funkcji tabel jest sankcja nieważności dla postanowień umownych mniej korzystnych niż przyjęte w nich stawki wynagrodzeń (por. art. 109 ustawy).
Stawki wynagrodzeń, przewidziane w zatwierdzonych tabelach, należy odróżnić od odgórnie ustalanych, funkcjonujących w obrocie przed 1990 r. stawek wynagrodzeń autorskich, ustalanych przez Radę Ministrów w wykonaniu delegacji z art. 33 § 1 ustawy o prawie autorskim z 1952 r. Od sierpnia 1990 r. aż do czasu nabrania mocy obowiązującej przez nowe tabele, czyli do połowy 1998 r., ustalanie wynagrodzeń autorskich i wykonawczych było w zasadzie dowolne, uzależnione wyłącznie od aktualnej sytuacji, panującej na rynku praw autorskich i praw pokrewnych.
Najnowsze komentarze