Badanie pozwu

Przewodniczący bada wniesiony pozew wzajemny – zarówno z punktu widzenia spełnienia warunków formalnych przewidzianych dla pozwu zwykłego, jak również spełnienia warunków dopuszczalności tego pozwu, o których była mowa. W związku z badaniem spełnienia warunków formalnych może dojść do zarządzenia zwrotu pozwu wzajemnego, natomiast w razie stwierdzenia braku podstaw dopuszczalności pozwu wzajemnego – należy zarządzić jego wydzielenie z akt sprawy i nadanie mu biegu jako pozwowi zwykłemu, przez skierowanie go do rozpoznania w oddzielnym procesie w razie niewłaściwości sądu wyniknie konieczność przekazania tej nowej sprawy sądowi właściwemu (w trybie art. 200 k.p.c.).

Celem interwencji głównej, jako szczególnego rodzaju współ-uczestnictwa w sporze, jest zapobieżenie sprzeczności orzeczeń sądowych oraz ułatwienie i przyspieszenie rozpoznawania sporów cywilnych. Mianowicie, kto występuje z roszczeniem o rzecz lub prawo, o które toczy się sprawa pomiędzy innymi osobami, może aż do chwili zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji wytoczyć powództwo o tę rzecz lub prawo przeciwko obu stronom przed sąd, w którym sprawa się toczy (art. 75 k.p.c.). Interwencja główna zatem dotyczy sytuacji, gdy roszczenie interwenienta – całkowicie lub częściowo – wyłącza z głównego procesu roszczenie powoda. Sąd sprawy głównej właściwy jest miejscowo i rzeczowo dla sporu interwencyjnego. Sprawa z pozwu interwencyjnego może toczyć się tylko przy łącznym udziale obu stron procesu głównego, a więc istnieje tu współuczestnictwo konieczne. Jeżeli strony procesu głównego są zastępowane przez pełnomocników, należy zarządzić doręczenie pozwu interwencyjnego tym pełnomocnikom (art. 91 pkt 1 k.p.c.).

Oba procesy – z pozwu głównego i z pozwu interwencyjnego – toczą się w zasadzie niezależnie od siebie. Sąd przeto może np. zawiesić postępowanie w sprawie głównej do czasu rozpoznania sprawy interwencyjnej (zwłaszcza, gdy istnieją widoki na wygranie sprawy przez interwenienta głównego).

W odróżnieniu od interwencji głównej interwencja uboczna ma na celu umożliwienie udziału w procesie osobie trzeciej w celu ochrony jej interesu prawnego, jaki ma ona w mającym zapaść rozstrzygnięciu. Kto ma interes w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy – od zawiśnięcia sporu, aż do chwili zamknięcia rozprawy w drugiej instancji – przystąpić do tej strony w charakterze interwenienta ubocznego (art. 76-83 k.p.c.).