Posiedzenie jawne sądu

Postanowienia ogłoszone na posiedzeniu jawnym sąd uzasadnia tylko wtedy, gdy podlegają one zaskarżeniu i tylko na żądanie strony zgłoszone w terminie tygodniowym od dnia wydania postanowienia. Postanowienia te doręcza się tylko tej stronie, która zażądała sporządzenia uzasadnienia i doręczenia postanowienia z uzasadnieniem (art. 357 k.p.c.). Postanowienia wydane na posiedzeniu niejawnym sąd doręcza z urzędu obu stronom, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (patrz np. art. 740 § 1 k.p.c.). Gdy stronie przysługuje środek zaskarżenia, postanowienie należy doręczyć z uzasadnieniem doręczając postanowienie należy pouczyć stronę jwystępujacą w sprawjjeJjfizjądwokata o dopuszczalności, terminie i spo- sobie-waiesienia środka-zaskarżenia. Uzasadnienie, o którym wyżej była mowa, powinno zostać sporządzone w ciągu tygodnia od dnia wydania postanowienia na posiedzeniu niejawnym jeżeTTpostanowienie wydano na^jesretfzerTiTr73Wnyrn7 termin tygodniowy liczy się od dnia, w którym zażądano jego doręczenia, a gdy żądania takiego nie było – od dnia wniesienia zażalenia (jeżeli, oczywiście nie podlega ono odrzuceniu). Postanowień, które odnoszą się wyłącznie do innych osób (świadka, biegłego, osoby trzeciej), nie doręcza się stronom osobom, których te postanowienia dotyczą, doręcza się je tylko wówczas, gdy nie były one obecne na posiedzeniu, na którym postanowienia te zostały wydane (art. 357 k.p.c.).

Jeśli chodzi o układ uzasadnienia postanowienia, to w zasadzie obowiązują wymagania, jakim powinno odpowiadać uzasadnienie wyroku, jednakże zachodzić tu mogą nierzadko istotne różnice wynikające z odmiennego charakteru i treści postanowienia (np. co do konieczności rozróżnienia podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia). Jeżeli uzasadnienie postanowienia wpadkowego ogranicza się jedynie do wskazania odpowiedniego przepisu kodeksu i stwierdzenia w danym wypadku okoliczności usprawiedliwiających zastosowanie go, wystarczy (jak to się przyjęło w praktyce) przytoczenie tego rodzaju powodów rozstrzygnięcia bezpośrednio po sentencji postanowienia, przy czym oddziela się je np. wyrazem „albowiem”.