Dowód doręczenia pisma i daty

Dowodem doręczenia pisma i daty, w której doręczenie nastąpiło, jest potwierdzenie odbioru pisma (art. 142 k.p.c.) polegające na własnoręcznym pokwitowaniu przez adresata z podaniem miejscowości i daty. Jeżeli zaś odbierający nie chce lub nie może tego uczynić, organ doręczający sam oznacza miejscowość, datę i przyczynę braku podpisu adresata, stwierdzając to swoim podpisem. Stwierdzenie takie nie jest jednak wyłącznym dowodem i dopuszczalne jest udowodnienie, że doręczenie zostało dokonane inaczej (np. w innej dacie). Poza tym sąd jest zobowiązany sprawdzić prawidłowość relacji organu doręczającego, gdy jej treść nasuwa podejrzenie, że nie odpowiada ona rzeczywistości.

W niektórych rodzajach spraw nieprocesowych (np. o uznanie zaginionego za zmarłego) przewidziane jest specjalne postępowanie wywoławcze, które obejmuje wezwanie osób zainteresowanych – w drodze ogłoszeń publicznych – do wzięcia udziału w sprawie lub do podjęcia określonych czynności. Ogłoszenie publiczne zatem stanowi tu – obok doręczenia – sposób notyfikacji pism sądowych.

Szczególne reguły co do sposobu doręczania pism procesowych osobom zamieszkałym za granicą – obywatelom polskim i cudzoziemcom – określa Instrukcja o obrocie prawnym z zagranicą w sprawach cywilnych i karnych (zarządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 maja 1970 r. – Dz. Urz. MS Nr 4, poz. 14).